Uzun zamandır yazı yazmadım.   Bu konuda Genel Yayın Yönetmenimiz Hakan Bayram’ın, "Artık yazı yazmanın zamanı geldiğini" söylemesi ve telkinlerinin ard arda gelmesinden sonra ilk yazımı benimde kanayan yaram olan STK’larmızın kopuk olma nedeni ile alakalı olsun istedim.   Özellikle Gebze bölgesindeki Giresunlular kontrolsüz dernekleşmenin getirdiği dağınıklığın hezimetini hem siyasi, hem kültürel, hem de sosyal olarak, uzun yıllar daha bu bölgede yaşamaya devam edecekler gibi görünüyor.   Ne siyasilerimizde ne iş adamlarımız da nede STK temsilcilerinde bir araya gelip birlik ve beraberlik mesajı veremiyorlar.   Yaklaşık 20 yıldır aktif olarak hem siyasette hem de STK'ların içinde bulundum halen Kocaeli Giresun Dernekler Federasyonunda iki dönemdir başkan yardımcılığı görevimi sürdürmekteyim. Buna rağmen federasyon olarak bile bir arpa boyu yol alamadık.   Aslında defalarca muhataplarımıza STK'larda eğitimin önemini defaatle vurgulamamıza rağmen, yeni neslin keşfedilip yönlendirilmesi konusunda, özellikle köy derneklerinin çok geniş temellere dayanan eğitim sürecinden geçmeleri ve bu eğitim sonunda dernekçiliğin çalgılı, eğlenceler yapmaktan ibaret olmadığını, lokal açıp oyun oynamak olmadığını anlamalarını sağlamak, bir organizasyon yapılacağı zaman kapı kapı para dilenmek olmadığını ve daha bir çok nedenlerin anlatılması gerektiğini söyledik.   Ama..   Aslında bu yazdıklarımın temel sorun kaynağı yerleşik düzene ayak uyduramamızdan kaynaklanıyor! 3 hatta 4 neslin yaşadığı gurbet hayatını artık kalmadığını doyduğumuz yerin yurt olduğunu, doğdumuz yerin sıla olduğunu artık anlamamız, anlatmamız gerekiyor.   Yıl 2019 olmasına rağmen 20 yıl geriden gelen bu anlayışı değiştirmenin zamanı gelmedi mi?